‘Als we allemaal aan de kant staan en niets doen, verandert er niets’

 ‘Het werk dat ik doe is als een druppel in de oceaan’, vertelt de Britse Alecz Sversepa die zich vanuit Zuid-Goa in India inzet voor de veiligheid van vrouwen en hun kinderen. ‘Maar de oceaan is gemaakt van druppels. Als we allemaal aan de kant staan en niets doen, verandert er niets.’

Het overdekte balkon van haar woning staat boordevol koffers en dozen. ‘Kleding, boeken, speelgoed, snuisterijen, meubels. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het zit erin’, zegt Alecz. ‘Allemaal gedoneerd voor de belangrijkste dag van het jaar voor mij, volgende week zondag: de jaarlijkse fundraiser van mijn stichting ADITO.’

‘We zijn een gouden koppel’

ADITO is een acroniem voor: a drop in the ocean. Alecz richtte haar stichting in 2005 op. ADITO werft fondsen voor een opvanghuis voor vrouwen en hun kinderen in Margao, de hoofdstad van Zuid-Goa. Het opvanghuis runt Alecz met de Indiase Auda. ‘We zijn een gouden koppel: Auda is kalm en ferm. Ik ben dynamisch.’

‘Als iemand seksueel misbruikt is, dan kunnen ze mij bellen’

‘Gedreven’, is het woord dat je meteen te binnen schiet als Alecz – tenger, blond krullend haar, neusknopje en knalblauwe ogen – praat over haar werk. Met hart en ziel zet ze zich in voor de bescherming van vrouwen. Na ons gesprek rijdt ze meteen naar het politiebureau. Daar heeft ze een afspraak samen met een van haar beste vriendinnen en een lokale politieofficier. Die vriendin werd eind vorig jaar midden in de nacht verkracht in een open veld. ‘Ik ben intermediar tussen slachtoffers en de politie. En ook bij allerlei andere instanties is mijn telefoonnummer bekend. Als iemand seksueel misbruikt is, dan kunnen ze mij bellen en spring ik op de scooter. Ook in het holst van de nacht.’

‘Die tijd was de meest heftige uit m’n leven’

Toen Alecz nog in Engeland woonde, had ze zelf een extreem gewelddadige partner. ‘Die tijd was de meest heftige van mijn leven. Ik lag twee keer in het ziekenhuis en na zes maanden ben ik uit die relatie gestapt. Maar ik ben lang bang gebleven. Elke keer als ik een man zag die maar een beetje op hem leek, voelde ik al het bloed wegtrekken uit m’n gezicht’.

Ze voelt dan ook veel affiniteit met de Indiase vrouwen die bij hun opvanghuis aankloppen. 99 procent van de vrouwen keert uiteindelijk weer terug naar hun echtgenoot. ‘Ik begrijp hoe lastig het is om de deur definitief achter je dicht te trekken. We zeggen altijd: ook als je teruggaat zijn we er voor je. Die ene procent die blijft, geven we een steuntje in de rug. We leren ze vaardigheden zoals weven en naaien en helpen hen bij het vinden van een baan.’

Transparant

Alecz verdient zelf geen geld met haar werk voor ADITO en het opvanghuis.‘Er zijn meer dan twintig mensen die zich onbetaald voor ons inzetten. En we proberen als organisatie zo transparant mogelijk te zijn: bijna elke roepie die we binnenhalen gaat direct naar de bescherming van vrouwen.’

Brood op de plank moet er ook zijn en dat verdient Alecz met de voetenkliniek die ze in 2004 opzette: Feet First. ‘Of dat een goede combinatie is? Ik hou ervan om mensen te helpen. En het fijne van het werken met voeten is dat je vaak snel resultaten boekt voor klanten. Terwijl de wereld veiliger maken voor vrouwen stapje voor stapje gaat.’

‘Voeten zijn de liefde van mijn leven’

Alecz praat met dezelfde passie over voeten als over het beschermen van vrouwen. ‘Voeten zijn de liefde van mijn leven. Alle aspecten van voeten vind ik interessant. De structuur, de kwalen die je kunt krijgen, de psychologische kant. Het komt regelmatig voor dat dat iemand mijn kliniek binnenstapt en zegt: ‘Ik haat mijn voeten’. Het leukst vind ik het als ik zo’n voetenhater ervan overtuig dat ze prachtige voeten heeft en op warme zomerdagen gewoon een paar open schoenen kan aantrekken.’

Volle en drukke werkweken

De combinatie van twee organisaties betekent dat de Britse veel en hard werkt. ‘Het komt zelden voor dat ik op het strand zit en niets doe. In januari en februari werkte ik bijvoorbeeld meer dan 27 dagen. Gelukkig heb ik veel energie en gedij ik goed bij volle en drukke werkweken.’

Doordat ze vijftig procent van haar tijd onbetaald werkt, moet Alecz goed op haar uitgaven letten. ‘Gelukkig kan ik goed omgaan met geld. Ik ga nooit uit eten. Ik kook altijd zelf en ik geef weinig om spullen en nieuwe kleding.’ En ze zegt lachend: ‘Veel van de spullen hier in huis heb ik gekocht bij een van mijn vorige fundraisers.’

‘Hij geloofde in mij’

ADITO zette ze ruim een jaar na Feet Firstop. Het een volgde uit het andere. Dat ging zo: in 2004 ontmoette ze de man van haar leven. Hij was leraar op de internationale vrije school in de buurt. ‘Hij geloofde in mij en in wat ik kon en stimuleerde mij om Feet Firstop te zetten.’

Zes maanden na hun eerste date verloofden ze zich. ‘Ik voelde me licht en onbezorgd.’ Aan die onbezorgdheid kwam een eind. ‘Ik had samen met mijn moeder een trip door Kerala gemaakt. Bij thuiskomst in Goa viel ik mijn verloofde in zijn armen. ‘Ik heb je zo ontzettend gemist, Alecz,’ zei hij en daarna viel hij op bed. Een hersenbloeding. Hij raakte in een coma. En in India was er geen goede zorg voor hem. Na een loodzwaar jaar, is hij naar Groot-Brittannië getransporteerd en daar gebleven.’

‘Zijn kleding hing nog in de kast’

‘Ik vond het vreselijk om na zijn hersenbloeding verder te leven in ons huis in Goa. Het voelde alsof hij elk moment terug kon komen. Zijn kleding hing nog in de kast. Zijn schooltas lag nog in de kamer. Feet Firstwas tijdens dat jaar de juiste afleiding voor me. Ik kreeg mezelf weer op de rit. Mijn verloofde herstelde jammer genoeg niet meer volledig. Hij herkende me niet meer en sprak in een fantasietaal. Uiteindelijk heb ik de verloving verbroken.’

Om zijn medische behandeling te betalen, organiseerde vrienden van haar die een hotel runden een fundraiser. ‘Dat was zo’n succes dat de hoteleigenaren besloten om elk jaar eenfundraiser te organiseren’, vertelt Alecz. ‘ADITO heeft het geluk gehad dat ze bijna elke keer is uitgekozen als goed doel van deze fundraisers.’

Bescherming van vrouwen

Bij de aanstaande fundraiserhoopt Alecz minimaal duizend euro op te halen. Geen enorm bedrag naar westerse standaarden. Maar voldoende om het opvanghuis weer een jaar te laten draaien. En ze kan hiermee een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan: een stuk grond kopen op een geheime locatie waarop zij en Auda een opvanghuis gaan bouwen voor 15 vrouwen en hun kinderen. Met een moestuin waar de vrouwen zelf hun groenten kunnen verbouwen. ‘Voor het kopen van het land zetten we samen met 10 anderen een trustop. Op die manier waarborgen we dat dat stuk land altijd bestemd blijft voor de bescherming van vrouwen.’

Aan het eind van ons gesprek, loopt Alecz met me naar de voordeur. Als ik haar succes wens voor haar aankomende fundraiserzegt ze. ‘Ik ben nu al zenuwachtig. Aan het einde houd ik altijd een toespraak om iedereen te bedanken en dat is voor mij zenuwslopend. Ik heb een ontzettende hekel aan het spreken in het openbaar. Maar, ik vind het belangrijk om bezoekers te bedanken voor hun komst en hun donatie. Ook als mensen maar een paar euro aan ADITO doneren bedank ik ze altijd persoonlijk. Want, waarom zou je nog eens geld doneren als je daarvoor niet eens een bedankje ontvangt?

‘Het werk dat ik doe voor vrouwenrechten is maar een druppel in de oceaan. Maar de oceaan is gemaakt van druppels. Als we allemaal aan de kant staan en niets doen, dan verandert er niets.’